Deze week was het zover: de kraker Covos-Far Ut stond op de agenda. Deze pot staat elk jaar garant voor legendarische anekke-dotes die voor het voortbestaan van Far Ut H1 van levensbelang zijn. Zonder anekdotes is Far Ut H1 namelijk ten dode opgeschreven, dan moeten we ons niveau van tegenwoordig onder ogen zien. Daar kiezen we niet voor, ben je gek! ,,Vroeger serveerden we ze kapot” en ,,Vroeger trainden we nog met Animo H1″ en ,,Vroeger hadden we nog haar”. Kortom: vroeger was alles beter, vooral de fysieke gesteldheid. Die sterke verhalen houden Far Ut H1 op de been. Vandaar dat we elke wedstrijd naarstig op zoek zijn naar nieuwe anekdotes, waar we over een aantal jaar nog met tevredenheid op kunnen terug kijken!
Covos-Far Ut staat meestal garant voor mooie anekdotes. Een van de meest legendarische wedstrijden was de wedstrijd tegen Covos waarin half Far Ut op wintersport was, er een half jaar geprobeerd was om de wedstrijd te verplaatsen (maar Covos wilde dat niet), er geen spelverdeling was en tsjop-tsjop-Wim met de skischoenen nog aan de zaal kwam binnenstappen. Net op tijd! Wel het verkeerde shirt bij zich, maar wat geeft dat, dat komt de anekdote alleen maar ten goede! Destijds is er in een 4-2 opstelling afgerekend met Covos H1 en is dit een van de anekdotes die een plaatsje in de Anekote top-10 heeft weten te bemachtigen.
Zo was ook deze wedstrijd kanshebber voor nieuwe anekdotes! In eerste instantie omdat onze eeuwig fanatieke spelverdeler Siebren er de eerste set niet zou zijn, dat riekt naar een vergelijkbare opstelling als de legendarische pot van twee jaar geleden. Menigeen hoopte op een 4-2 opstelling, maar Anne nam zijn verantwoordelijkheid als trainer-coach en besloot dat onze tweede spelverdeler (Jan Speelman) nu dan echt zijn kans kreeg om zich te bewijzen in de basis! Kleine verrassing was dat hij als als midspeler mocht beginnen en niet als spelverdeler, maar ach… Zoals een hecht team als Far Ut betaamt kraait daar geen haan naar, we zien wel wie er begint en daarmee gaan we vol fanatisme voor de winst. Ajeto! Of hatzeflatze! Hoppa! En dat synchroon yellen! Best lastig.
Maar goed, de wedstrijd had op papier alles in zich om een spannende pot te worden. Om maar te beginnen met de spelverdelers aan weerszijden: die hebben bijelkaar in de klas gezeten, beide hadden vroeger een flink bos haar, beide zijn vandaag de dag nog fanatieker dan in de gloriedagen, beide waren vroeger echt waanzinnig goed en hebben gespeeld met alle grote namen. Toch?
Gelukkig was Klaas er als coach, dat schept een hoop rust aangezien hij boven de partijen staat. Letterlijk dan… Figuurlijk komt ‘ie in de time-out nauwelijks tussen de opbouwende kritiek van medespelers. Per time out zijn termen als ,,Toe nou even”, ,,Eih ja ju”, ,,Volleyballen is leuk”, ,,Luister nou even”, ,,Must die self es kieke” en ,,Wwie wil ‘m hebbe” standaard repertoire. Zo ook in deze pot. Vervolgens werd de time-out afgesloten met het natspuiten van elkaar met een bidon en was de toon gezet voor een knallende service. Tijdens het serveren werd er nog even iets naar de bank ‘gecommunisneerd’ en ja hoor…: service onder het net door…. Ai ai ai. Het goede nieuws is dat dit ons als team wel weer een rondje opleverde na afloop! Gelukkig heeft dezelfde speler W.R. (we noemen geen namen, red.) een fantastische diagonale bal gescoord in de wedstrijd, dat zou ‘ie vaker moeten doen.
Er moet gezegd worden dat onze niet-tweede spelverdeler maar trainer-coach-nostalgist Anne de Jong uitstekend uit de startblokken kwam als noodgeboren spelverdeler. De set-ups kwamen ondanks een twee keer zo lange vluchtroute (via het plafond in Schuttersveld is echt hoog) precies op de plek van bestemming. De aanvallers hadden er af en toe nog wel wat moeite mee (duurt wel lang) maar aan de set-ups lag het niet! Toch geloof ik niet dat er iemand was die die eerste set in de schoenen van Anne had willen staan. Liever nog op blote voeten dan in de schoenen van Anne. De eerste set eindigde op een schrale 14-25. Meer zat er niet in.
De tweede set herpakten we ons! Gelukkig kwam Siebren gaandeweg de eerste set binnen dus konden we vanaf de tweede set met onze eerste spelverdeler spelen. Los van zijn weergaloze kwaliteiten maakte Covos een foutje: ze begonnen iemand uit te lachen. Dat taste het rechtvaardigheidsgevoel van onze Siebren wel zodanig aan dat hij woest werd. Het is maar goed dat volleybal een sport is waar geen fysiek contact is, anders had ie ze wat aan gedaan. Het gelach werkte als olie op het vuur! Dat wierp gelukkig vruchten af, we sloten de set af met ruime winst: 25-23.
De derde set hebben we helaas verloren, ondanks verwoede pogingen van de scheidsrechter om met enkele onverwachte beslissingen beide teams in verwarring te brengen. Zo mocht de spelverdeler van Covos een bal over het net heen dragen en Far Ut na een ogenschijnlijke ‘pancake’ – waarbij de bal de grond raakte – gewoon doorspelen. Ook werd het idee om het net te gebruiken als hangmat niet gezien als hinderlijk, we konden lekker door spelen. Het mocht allemaal niet baten. Protest van spelverdelers en aanvoerders hielp allemaal niets. Far Ut ging ten onder met 17-25.
De vierde set was de vechtlust groot en stonden we de hele tijd voor en uiteindelijk kwam het tot een 19-19 stand. Daarna ging het snel, Covos serveerde sterk en Far Ut kwam niet tot scoren (ene KP. Majoor kwam er niet door) ondanks verwoede pogingen werd het uiteindelijk 19-25. Tot grote teleurstelling van Far-Ut geen vijfde set. Maar nog veel erger: geen nieuwe anekdotes.
Om het verlies te verwerken is de focus na afloop van de wedstrijd verlegd naar een discussie over de contributie. Daarmee hoefden we niet teveel te reflecteren en konden we de avond alsnog met een goede kater afsluiten 😉 Op naar de volgende wedstrijd, op naar punten en anekdotes!
KP